Polska nazwa ulicy odnosi się do Arkony - grodu słowiańskiego położonego w najdalej na północ wysuniętej części wyspy Rugia w Niemczech. Arkona była ośrodkiem kultu słowiańskiego boga Świętowita. Gród został zniszczony w 1168 roku przez duńskiego króla Waldemara I. Dziś jest tu skansen z wyrzeźbionym w drewnie posągiem Świętowita. Od Arkony pochodzi też nazwa Lasu Arkońskiego. Ciekawostką jest to, że pierwszym powojennym patronem lasu (w oficjalnej nomenklaturze Parku Leśnego) był Ignacy Jan Paderewski - słynny pianista i działacz niepodległościowy. Jako patron jest wymieniany w pierwszym przewodniku po Szczecinie Szczecin dawniej i dziś wydanym w 1945 roku. Na mapie z 1947 roku jest już jednak obecna nazwa - Las Arkoński.
Niemiecka nazwa ulicy to Eckerberg Strasse, podobnie jak i nazwa pobliskiego lasu, który nosił nazwę Eckerber Wald (Wald to po niemiecku las).
Pierwszy odcinek ulicy Arkońskiej pozbawiony jest chodnika. Przejdziemy więc sąsiednią, biegnącą równolegle ulicą Międzyparkową. Na pierwszym skrzyżowaniu ze ścieżką pieszo-rowerową widać zabudowania po prawej stronie, a po lewej pozostałości po fundamentach dużego budynku.
Andrzej Kraśnicki jr
Jesteśmy na terenie, który zajmował kompleks budynków sanatorium dla nerwowo chorych imienia Ernsta Moritza Arndta. Całość od 1890 roku należała do Johannesa Quistorpa - majętnego, szczecińskiego przedsiębiorcy i filantropa (szerzej o rodzinie Quistorpów nieco dalej). Patron sanatorium nie był przypadkowy. Ernst Moritz Arndt (1769-1860)ożenił się z córką Johanna Quistorpa (1758-1834) - jednego z członków znamienitej rodziny. Małżeństwo skończyło się tragicznie. Żona Ernsta zmarła w 1801 po porodzie syna. Ernst Moritz Arndt zasłużył jednak oczywiści czymś więcej na patronat. Był wybitnym literatem. Jego pieśń Was ist des Deutschen Vaterland? była przez długi czas nieoficjalnym hymnem niemieckiego ruchu zjednoczeniowego. Zbudowano na jego cześć wiele pomników m.in. w Bonn i Stralsundzie. Jest patronem uniwersytetu w Greiswaldzie. Z drugiej strony nie brakuje przykładów jego antysemickich wypowiedzi. Pisał także, że: Polacy i w ogóle cały słowiański ród jest mniej wart niż Niemcy.
W Szczecinie Quistorpowie uhonorowali go w jeszcze jednym miejscu. Miał pomnik na terenie obecnego parku Kasprowicza.
W czasie II wojny światowej budynki sanatorium zostały uszkodzone, a potem rozebrane. Zachował się jedynie budynek gospodarczy oraz efektowny Dworek Modrzewiowy, w którym w czasach działalności sanatorium mieszkali lekarze. Obiekt jest wpisany do rejestru zabytków,. Obecnie zabudowania są ogrodzone, a w starych i nowych zabudowaniach są mieszkania.
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
Dochodzimy do skrzyżowania ulicy Międzyparkowej z ul. Arkońską. Po lewej stronie jest duża polana rekreacyjna z wiatami. Jeszcze w latach 90. stały tu zabudowania znane jako Leśniczówka Czerwona, która podlegała służbom Lasów Komunalnych. Zrujnowany obiekt został rozebrany.
sedina.pl
Zanim w tym miejscu w XX wieku zbudowano leśniczówkę miejsce zajmował młyn znany pod niemiecką nazwą jako Steinfortsche Mühle. Młyn miał tu stać już od XIV wieku, a zasilany był ze strumienia Osówka przepływającego przez pobliskie jezioro (o nim za chwilę), który przepływa przez pobliskie Syrenie Stawy i prowadzi do jeziora Rusałka.
sedina.pl
Z polany widać parking przed kąpieliskiem Arkonka. Przed wojną to miejsce znane było jako Martinsee. Kąpielisko zakończono budować w 1931 r. Powstało na miejscu wysychającego leśnego jeziorka. To był największy teren rekreacyjny tego typu w Szczecinie. Oprócz kilku basenów plażowicze mieli do dyspozycji place do gier sportowych i zabaw, przestronne przebieralnie, prysznice i mnóstwo punktów małej gastronomii. Baseny były na bieżąco uzupełniane czystą wodą spływającą strumieniami wprost ze wzgórz Lasku Arkońskiego
sedina.pl
Po wojnie kąpielisko dalej funkcjonowało. Na pierwszej polskiej mapie miasta nosi nazwę Świtezianka ale już w 1947 roku pojawia się Arkonka. Kąpielisko stopniowo popadało w ruinę (podobnie zresztą jak to na pobliskim jeziorze Głębokie). Do jego modernizacji przystąpiono w latach 60. XX wieku. Nowa Arkonka została otwarta w 1966 roku. Powstały nowe niecki basenów, a z odległej pętli tramwajowej linii 3 dojeżdżały małe busy.
Z tamtych czasów pochodzą stalowe litery układające się w napis z nazwą kąpieliska. Zamocowane były na murze przy kasach. Po zakończonej w 2012 roku modernizacji (a w zasadzie zbudowania basenów na nowo co kosztowało ostatecznie 36,8 mln zł) w latach litery zostały przeniesione. Są przy wjeździe na parking kąpieliska.
Andrzej Kraśnicki jr
Wracamy na skrzyżowanie przy dawnej leśniczówce, gdzie stoi znak kierujący do leśniczówki Biała. My jednak pójdziemy do jeszcze innego miejsca. Spod znaku widać drogę prowadzącą w las. Jest oznakowana na drzewie. Ma numer 24 (pomarańczowe cyfry na białym tle). Leśna droga łagodnie wznosi się, a po kilkuset metrach pojawi się bruk. Po kilkuminutowym marszu, na zboczu małego wzniesienia widać schody. To jedna z pozostałości po leśniczówce znanej w niemieckim Szczecinie jako Forsthaus Eckerberg.
Andrzej Kraśnicki jr
Leśniczówkę zbudowano w latach 1878-1879 ale już w latach 90. XIX wieku przekształcono ją w restaurację z rozległym tarasem.
fotopolska.eu
Lokal przetrwał wojnę ale opuszczony szybko padł łupem szabrowników co w efekcie doprowadziło do jego rozbiórki. Warto pochodzić po wzniesieniu, na którym była restauracja. Można znaleźć fragment posadzki, a także efektowną arkadę z kamienia, która niegdyś podpierała taras.
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
W pobliżu pozostałości Forsthaus Eckerberg można natknąć się na widoczne z daleka dwa wgłębienia w leśnym poszyciu. Kryją one dwa wejścia do schronu, który powstał przed lub już w czasie wojny na potrzeby restauracji. To typowa dla tamtych czasów konstrukcja tego typu. Korytarz zbudowany z betonu prowadzi zygzakiem przez kilkadziesiąt metrów dość płytko pod ziemią. Nie chronił przed bezpośrednim uderzeniem bomby w ziemię nad stropem ale jak najbardziej przed niebezpiecznymi odłamkami.
Andrzej Kraśnicki jr
Przy schodach prowadzących niegdyś do restauracji łatwo odnajdziemy znaki zielonego szlaku turystycznego. Doprowadzi nas w kilka minut wprost do ruin wieży Quistorpa. To jeden z najbardziej znanych i wciąż intrygujących obiektów w Lesie Arkońskim.
Wieża widokowa powstała w tym miejscu w latach 1900-1904. Inicjatorem i fundatorem był Martin Quistorpa. W ten sposób chciał upamiętnić swojego ojca Johannesa Quistorpa, wspomnianego już wcześniej fundatora sanatorium imienia Ernsta Moritza Arndta.
Żyjący w latach 1822-1899 Johannes Quistorp był jednym z najbogatszych szczecinian, m.in. właścicielem cementowni w Lubiniu i cegielni na Stołczynie. Na jego terenach i z jego inicjatyw powstały dwie piękne dzielnice: Westend (wzdłuż al. Wojska Polskiego) i Neu Westend (okolice pl. Wujka i ul. Traugutta). Miasto kupiło je od Quistorpa na bardzo korzystnych warunkach z jednym zastrzeżeniem: powstające na tych terenach domy dla mniej zamożnych obywateli mają być przez 25 lat chronione przed drastycznymi podwyżkami czynszu.
Bogaty szczeciński przemysłowiec był szczodrym filantropem. W połowie XIX w. ufundował kompleks budynków znanych jako Bethanien. Była to nazwa zakładu opiekuńczego, szpitala, zakładu dla sierot, domu diakonis i zboru ewangelickiego, który zajmował wiele budynków przy obecnej ul. Wawrzyniaka i Mickiewicza. Całość powstała w latach 1866-1929.
W ślady ojca poszedł Martin Quistorp, który w 1908 r. przekazał miastu gotowy park nazwany później imieniem jego ojca (obszar pomiędzy obecną ul. Piotra Skargi i Zaleskiego). Park ów różnił się od tego, który dziś znamy. Wypełniały go sztuczne wzgórza, pomniki i fontanny. Z nieistniejącej już dziś restauracji przy jeziorze Rusałka można było wyruszyć na spacer łódką. Twórca parku zadbał o interesujący dobór drzew otaczających poszczególne miejsca. Do dziś zachowały się 232 gatunki roślin.
fotopolska.eu
45 metrowa wieża była pomieszaniem różnych nurtów. Berliński architekt Franz Schwechten dolną kondygnację wieży zaprojektował w stylu neoromańskim, górną w stylu neogotyckim. Narożniki budowli zwieńczyły dwie postacie personifikujące odpowiednio przemysł i handel. Ich twórcą był Ludwig Karl Mazel - artysta, który stworzył m.in. słynną Sedinę czy też stojącą do dziś na tarasie przed Muzeum Narodowym rzeźbę Walka Centaura. Manzel przygotował popiersie Quistorpa, które stanęło w wejściu do wieży. Wewnątrz funkcjonowała restauracja ale największą atrakcją był oczywiście widok z tarasu na szczycie.
Opis ciekawego zdarzenia w historii wieży przytoczył Marek Łuczak w swojej książce Szczecin Niebuszewo, Niemierzyn. 7 kwietnia 1914 roku o godzinie 16.30 w zwieńczenie wieży uderzył piorun. Jak pisze Łuczak: zniszczona została szklana kopuła szczycie wieży, oraz górny balkon na długości około 4 metrów. Cegły ze zniszczonej części rozpadły się i spadły w lesie nawet 300 metrów od wieży. Remont przeprowadzono jeszcze w tym samym roku wyposażając budowlę w rzecz tak oczywistą jak piorunochron.
W czasie II wojny światowej wieża została zmilitaryzowana. Na jej szczycie zamontowano urządzenie, które można nazwać prekursorem radaru. Na miejscu była w związku z tym jednostka obrony przeciwlotniczej.
Okoliczności zburzenia wieży nie są jasne. Łuczak pisze, że wieża została zniszczona w 1944 roku w czasie jednego z nalotów. Inna wersja mówi, że zrobili to sami Niemcy ale dopiero wiosną 1945 roku. Doskonale widoczna ze wzgórz na prawobrzeżu wieża mogła bowiem pomagać radzieckim artylerzystom w namierzaniu celów w mieście.
Po wojnie ruiny wieży ulegały dewastacji. Swoje zrobiła też roślinność, której korzenie zaczęły rozsadzać mury. Jakimś cudem zachowały się jednak dwie figury Manzla. Jedna z nich zrzucona z narożnika stoi teraz na ziemi koło wieży. To pozbawiona głowy siedząca postać kobiety w powłóczystych szatach z nagim dzieckiem stojącym przy jej boku. To alegoria handlu.
Andrzej Kraśnicki jr
Druga rzeźba przedstawiała siedzącego mężczyznę i dziecko wsparte o jego kolano. Jeszcze w 1995 roku leżała przy arkadowym ganku przy południowej stronie wieży. Później zaginęła. Okoliczności są dość zdumiewające, bo rzeźba waży kilka ton i bez ciężkiego sprzętu i pojazdu nie można było jej tak po prostu zabrać.
Andrzej Kraśnicki jr
Także w 1995 roku wieża była scenerią strzelaniny w nakręconym wówczas w Szczecinie słynnym hicie filmowym Młode wilki.
Według kosztorysu sprzed kilku lat uporządkowanie ruin to wydatek 300 tys. zł, a kompleksowe zabezpieczenie ruin w taki sposób, by można było je bezpiecznie zwiedzać, to 1,5 mln zł.
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
Uwagę zwraca stojąca przy wieży wysoka na około 2,5 metra budowla z cegły kryta betonem. Wejście prowadzi do krętych, zasypanych gruzem i stertą śmieci schodów prowadzących w dół. To zejście do podziemi. Powstały prawdopodobnie w czasie wojny jako schronienie dla jednostki obrony przeciwlotniczej, która wówczas władała wieżą.
Podziemia nie są jakąś wielką zagadką. Od lat są penetrowane przez różnego rodzaju poszukiwaczy tego typu atrakcji. W 1992 roku ekipa nastoletnich wówczas przyjaciół z autorem tego tekstu przygotowała nawet amatorski planik podziemi szumnie nazwanych Podziemnym miastem.
Andrzej Kraśnicki jr
Jedna z naszych teorii zakładała nawet, że mamy doczynienia z kilkupoziomowym kompleksem. Tak jednak nie jest. Podziemia koło wieży to kilkudziesięciometrowy tunel z odnogami. Początek jest nieco zasypany zrzucanym z góry gruzem. Po siedmiu metrach skręca w prawo i opada w dół. Tu zaczyna się część podziemi, gdzie zwykle wody jest po kostki. Całość kończy się drewnianą konstrukcją. Wąską i niezbyt wysoką. Belki tworzące strop i ściany przegniły do tego stopnia, że można w nie dość głęboko włożyć palec. Część z nich przewaliła się. Tunel kończy się w miejscu, gdzie drewniana konstrukcja zawaliła się.
Andrzej Kraśnicki jr
Obecnie wejście do podziemi jest częściowo zablokowane kratą.
Andrzej Kraśnicki jr
Z ruin wieży Quistorpa schodzimy prosto w dół po nieźle zachowanych schodach, które stanowiły kiedyś część szlaku spacerowego. Wychodzimy na ulicę Arkońską w sąsiedztwie boiska znanego jako stadion Arkonii. Stadion powstał w latach 1919-1923, a jego patronem był Richard Lindemann. Ten urodzony w 1886 roku działacz sportowy był kierownikiem działu sportu w szczecińskim magistracie. Uważany był za zasłużonego dla rozwoju infrastruktury sportowej w w Szczecinie.
Mogący pomieścić 32 tysiące widzów stadion był użytkowany przez powstały w 1908 roku klub Stettiner SC, którego Lindemann był także prezesem. Stettiner SC miał najlepszą drużynę piłkarską w przedwojennym Szczecinie chociaż na tle całych Niemiec nie była to jakoś szczególnie wybitna drużyna. W sezonie 1920/21 doszła do ćwierćfinały mistrzostw Niemiec i był to jeden z największych sukcesów obok zdobycia dwukrotnie (rok 1935 i 1938) mistrzostwa Pomorza.
archiwum
Lindemann był patronem stadionu do 1935 roku. Odebrano mu patronat, bo odmówił wstąpienia do NSDAP.
W tym samym roku na stadionie odbył się mecz Niemcy-Estonia - jedyny, międzypaństwowy mecz w przedwojennym Szczecinie. 15 września drużyna Niemiec pokonała Estonię 5 do 0 (do przerwy 5 do 0). Kroniki sportowe odnotowały, że sędziował Erik Malmström ze Szwecji, widzów było 17 tysięcy, a bramki strzelali: Malecki 3', Simetsreiter 33', 65', Rasselnberg 46', Damminger 81'.
W powojennym Szczecinie stadion trafił w 1946 roku we władanie Milicyjnego Klubu Sportowego Szczecin. W kolejnych latach klub zmieniał nazwę. Był klubem Gwardia, Chrobry, a od 1958 Stoczniowo-Gwardyjskim Klubem Sportowym Arkonia. Wówczas nieco przebudowano stadion. Powstało m.in. nowe ogrodzenie. W 1962 roku na jeden sezon piłkarze klubu awansowali do pierwszej ligi. Kiedy doszło do derbów z Pogonią na mogący wówczas pomieścić 10 tysięcy widzów stadion przyszło dwa razy więcej kibiców. Wdrapywali się m.in. na okoliczne drzewa.
W 1971 roku stoczniowcy założyli własny klub odrywając się od milicjantów. Pozostał klub sportowy Arkonia
Obecnie Arkonia skupia dwie sekcje: piłkarską (drużyna gra w 4 lidze) i sekcje piłki wodnej. Ta ostatnia drużyna odnosi największe sukcesy. W tym sezonie zajmuje drugie miejsce w tabeli polskiej ligi.
ŁUKASZ WĄDOŁOWSKI
Dochodzimy do pętli tramwajowej linii 3 i 10. I chociaż linia 3 należy do najstarszych w Szczecinie tramwaj nie od razu dojeżdżał do tego miejsca. Do 1897 roku tramwaje dojeżdżały jedynie do wysokości obecnego Muzeum Techniki i Komunikacji. W roku 1907 trójka dojeżdżała już do rejonu obecnego szpitala przy ul. Arkońskiej. Dopiero 25 listopada 1912 roku tramwaj dojechał do Eckerberger Wald czyli dzisiejszego Lasu Arkońskiego.
Przystanek końcowy nie był jednak pętlą. Tramwaje były dwukierunkowe (jak ten na zdjęciu poniżej) i po prostu przejeżdżały przez zwrotnice na tor w kierunku centrum.
Andrzej Kraśnicki jr
Tak było jeszcze długo po wojnie. Pętla została udostępniona dopiero 1 sierpnia 1959 roku.
Andrzej Kraśnicki jr
Cenną pamiątką po przedwojennym przystanku końcowym jest wiata oraz kiosk, w którym na tramwaje czekał zwrotniczy pomagający manewrować przy zmianie kierunku jazdy.
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
W 2006 roku Wyborcza ujawniła , że Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego chce rozebrać wiatę, tłumacząc to jej złym stanem.
Andrzej Kraśnicki jr
Planom nie sprzeciwił się miejski konserwator zabytków. Po interwencji Wyborczej oraz dzięki wsparciu miłośników Szczecina z portalu Sedina.pl sprawą zainteresował się urząd wojewódzkiego konserwatora zabytków.
Niemal od ręki oba obiekty zostały wpisane do rejestru zabytków, co zablokowało plany ich rozbiórki.
Przez kolejne lata nic się jednak w tej sprawie nie działo. ZDiTM ograniczył się do ustawienia tablic zakazujących wchodzenia do wiaty. Przygotowania do gruntownego remontu zaczęły się dopiero po pięciu latach i trwały równolegle z modernizacją ulic Arkońskiej i Niemierzyńskiej. Dziś oba budynki można oglądać w pełnej krasie. Wiata jest jedyną ocalałą, nie przebudowaną taką konstrukcją pamiętającą przedwojenny Szczecin.
Andrzej Kraśnicki jr
Na lewo od wiaty, w stromej skarpie uwagę zwraca wejście do tunelu. To dość ciekawy obiekt zbudowany z betonowych prefabrykatów typowych dla szczecińskich schronów z czasów II wojny światowej. Ciekawe są rozmiary tunelu. Najpierw przez 44 metry prowadzi prosto w głąb skarpy. Potem łagodnym łukiem skręca w prawo. Dalej mamy kolejne 24-25 metrów tunelu na wprost. Budowla kończy się w miejscu, gdzie po prostu kończą się ściany i sklepienie z prefabrykatów. Jest już tylko sypiący się piach. Podobnie kończy się długi na kilka metrów odchodzący w bok tunel z jeszcze jednym, krótkim odgałęzieniem. Długość tunelu i kierunek w którym prowadzi może sugerować, że miał prowadzić pod osiedle domów z lat 30 zbudowane w rejonie ulicy Wojciechowskiego i Milewskiego, a odnoga w kierunku Kurhaus Eckeberg, o którym za chwilę.
Andrzej Kraśnicki jr
Na prawo od wejścia do tunelu pod stromą skarpę prowadzą kamienne schody niemiłosiernie powykrzywiane przez korzenie rozrastających się drzew. Tu też znajduje się węzeł szlaków turystycznych prowadzących w różne zakątki Lasu Arkońskiego, a także w kierunku Warszewa.
Andrzej Kraśnicki jr
Jeśli wjedziemy na schody i pójdziemy prosto to zobaczymy z daleka spory budynek z efektowną, dwupoziomową, przeszkloną werandą.
W tym miejscu od 1886 roku istniał Wasserbeil Anstalt Eckeberg czyli Zakład Wodoleczniczy Eckeberg. Z reklam w prasie wynika, że kierowął nim dr Vieck. Zakład kusił: kąpielami iryjsko-rzymskiemi, i że przyjmuje chorych najrozmaitszego rodzaju.
Pod koniec XIX wieku, po przebudowie, powstał budynek, który widzimy współcześnie. Funkcjonował pod nazwą Kurhaus Eckeberg. Główną atrakcją była restauracja, kawiarnią ze stolikami na zewnątrz, a zimą pobliski tor saneczkowy, po którym można dopatrzyć się już tylko niewielkich śladów.
Po wojnie budynek został przeznaczony na Państwowy Dom Wczasów Dziecięcych Cichy Kącik i Sanatorium Rehabilitacyjne dla Dzieci Las Arkoński. W 1991 roku miasto przekazało obiekt Caritasowi Archidiecezji Szczecińsko - Kamieńskiej, który początkowo umieścił tu Ognisko Świętego Brata Alberta działające obecnie pod szyldem Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapii im. św. Brata Alberta w Szczecinie.
Wracamy na pętlę. Idąc na koniec zewnętrznego peronu dla pasażerów linii 3 wejdziemy na wąską ścieżkę, którą po około 300 metrach dojedziemy do porośniętych drzewami pozostałości po jednym z najbardziej popularnych lokali w przedwojennym Szczecinie. Nazywał się Lindenhof i był zbudowany wśród lipowych drzew (stąd nazwa) w sąsiedztwie stawów znanych dziś jako Syrenie Stawy. W tej restauracji i cukierni zarazem organizowano tu koncerty i dancingi. Był także plac zabaw dla dzieci.
sedina.pl
Po wojnie zabudowania zostały rozszabrowane. Resztę rozebrano. Dziś po Lindenhof pozostały tylko schodki, fundamenty i częściowo zachowane piwnice.
Andrzej Kraśnicki jr
I znów wracamy na pętlę i lewą stroną ulicy kierujemy się w kierunku centrum. Z lewej strony rozciąga się osiedle zbudowane w latach 30. XX wieku przemieszane już częściowo z zabudową z lat 70. XX wieku. Jeśli mamy czas warto wejść w uliczki odchodzące w kierunku Lasu Arkońskiego. Zobaczymy takie perełki jak trzy przedwojenne garaże przed dużymi domami jednorodzinnymi. Zwraca uwagę wielkość garaży, które budowane były na rozmiar przedwojennych aut. Tylko nieliczne, nieduże współczesne modele mogą się w nich zmieścić.
Andrzej Kraśnicki jr
Idąc ulicą Arkońską zwróćmy uwagę na niepozorną kamienicę po lewej stronie. Ma numer 7. Na przedwojennych zdjęciach świetnie widać, że na prawo od bramy nie było mieszkań jak dziś ale restauracja z ogródkiem zewnętrznym. Lokal nosił nazwę Roland.
sedina.pl
Dochodzimy do szpitala. Do 1935 roku stał w tym miejscu spory budynek restauracji Johannisthal. Powstał w 1756 roku, a na jego zapleczu była m.in. muszla koncertowa, mnóstwo stolików dla klientów, plac zabaw i efektowna aleja.
sedina.pl
sedina.pl
sedina.pl
Fot. Cezary Skórka
W 1935 roku przy sprzeciwie służb ochrony zabytków budynek zburzono. Zapadła bowiem decyzja, by w jego miejscu zbudować dom dla starców z zachowaną zresztą nazwą Johannisthal. Kompleks trzech budynków, w których dwa mieściły 320 mieszkań dla starszych osób wymagających opieki zaprojektował wpływowy w ówczesnym Szczecinie Hans Bernhard Reichow - późniejszy główny architekt miasta i autor utopijnej wizji rozbudowy Szczecina po zakładanym przez Niemców zwycięstwie III Rzeszy. Budynki były gotowe w 1940 roku ale jeszcze w tym samym roku przekazano jej SS na koszary.
Podobny los spotkał 75 starszych budynków rozciągających się pomiędzy obecną ulicą Arkońską, Chopina i wzdłuż ulic Broniewskiego i Judyma. Powstały od lat 70. XIX wieku jako ośrodek dla dzieci upośledzonych Kückenmühler.
sedina.pl
sedina.pl
W latach 30. XX wieku znajdowało się tu 1100 niedorozwiniętych i chorych na epilepsję dzieci i 360 osób personelu. W 1940 roku wszystkie dzieci zostały wywieziono do zakładów psychiatrycznych w Kościanie i do Obrzyc (obecnie dzielnica Międzyrzecza) gdzie zostały zamordowane.
Dziś budynki Kückenmühler zajmuje przede wszystkim Zachodniopomorski Uniwersytet Technoliogiczny, a cześciowo także szpital wojewódzki, który od 1845 roku działa w niedoszłym domu starców.
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
Zaraz za szpitalem ulica Arkońska kończy się. Za wiaduktem zaczyna się ulica Niemierzyńska, którą spacerowaliśmy z historią w tle kilka tygodni temu. Oto LINK do bogato ilustrowanego artykułu. Oto ten rejon przed przebudową i po przebudowie.
Andrzej Kraśnicki jr
Fot. Cezary Aszkiełowicz / Agencja Gazeta
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze
Poprawione, ale dalej źle!