Chociaż przerośnięte drzewa zasłaniają zapierający dech widok na rozlewisko Odry, a stan zachowania willi jest daleki od dobrego, to nie tak trudno sobie wyobrazić jak to miejsce wyglądało przed wojną, gdy było awangardą nowoczesności i ekskluzywności (Szymon Jeż).
Przedwojenna awangarda nowoczesności i ekskluzywności
.
Nowoczesne osiedle mieszkaniowe z pierwszej połowy XX w.; podobne zespoły budynków są wymieniane w przewodnikach po europejskich metropoliach jako turystyczne i architektoniczne atrakcje (Szymon Jeż).
To jedna z najbardziej eleganckich co do formy budynków z przełomu XIX i XX w. Wygląda subtelnie i szlachetnie. Wchodząc do tej kamienicy, można 'spuchnąć' z dumy. I nie dość, że ma ładną formę, to jeszcze mieszkają w niej ucywilizowani ludzie [antykwariat Wu-eL również ma swoją siedzibę w tym miejscu] (Wojciech Lizak).
Dawna siedziba konsulatu radzieckiego. Instytut Pamięci Narodowej przejął gmach w 2009 r.Projekt budynku na działce należącej do armatora okrętowego Hermanna Ottona Ippena, którego autorem był Gustav Gauss, datowany jest na 30 marca 1927 r. Latem inwestor otrzymał pozwolenie na budowę, choć projekt był później jeszcze zmieniany - początkowo willa miała zostać wzniesiona w bogatszych, neobarokowych formach. Nowa wersja projektu z uproszczoną architekturą została przedstawiona do akceptacji w grudniu 1927 r. Do odbioru końcowego inwestycję zgłoszono w październiku 1928 r., a odbiór przeprowadzono w styczniu 1929 r. Willa nosiła wówczas adres Richard-Wagnerstraße 21. Po kilku latach przeszła w posiadanie miasta, które w 1935 r. przekazało ją na służbową rezydencję gen. Johannesa Blaskowitza, który objął właśnie dowództwo nad II Korpusem Armijnym w Szczecinie. W tym charakterze przetrwała do końca II wojny światowej, choć Blaskowitz przebywał poza Szczecinem. W 1945 r. gmach zajęła Armia Czerwona.
Obecnie bez osobnej nazwy, obszar między al. Wojska Polskiego oraz ul. A. Mickiewicza i R. Traugutta. Założone na planie opracowanym przez Hermanna Muthesiusa, który zaprojektował też kilka wzorcowych budynków (1907-1912). Wprawdzie domy Muthesiusa, najważniejszego niemieckiego architekta awangardy przed początków XX w., zajmującego się architekturą mieszkaniową, zostały w późniejszych latach przekształcone, tracąc swoje walory artystyczne, jednak samo osiedle, nawiązujące do powstającego niemal równocześnie drezdeńskiego Hellerau, nadal jest jednym z najpiękniejszych zespołów urbanistycznych Szczecina. (dr Rafał Makała).
Zespół zabudowy osiedlowej w granicach ulic Niemcewicza, Naruszewicza, Krasińskiego i Orzeszkowej. Zabudowa o charakterze pasmowym powstała w latach 1926-1929 dla ludzi mniej zamożnych i robotników. Może jednak pochwalić się nowinkami technicznymi takimi jak np. piecyki gazowe, pralnie w piwnicy, centralne ogrzewanie. Osiedle jest modelowym wręcz przykładem zastosowania klasycznych rozwiązań urbanistycznych. Było to jedno z pierwszych osiedli kompleksowo przemyślanych i zaprojektowanych. Kwartały ulic poprzeplatane przestrzeniami publicznymi i półpublicznymi z ogrodami, fontannami, basenami (dziś niestety zdewastowanymi). Tak odmienne od panującego w chwili obecnej standardu deweloperskiego, pompującego inwestycje do granic niemożliwości metrami powierzchni użytkowej i całkowicie powierzchownie traktującego kwestie przestrzeni przeznaczonej dla ludzi. (Paweł Kochański)
Wyróżnia się rozrzeźbionymi elewacjami, bogactwem detalu. Wspaniale kontrastuje z sąsiednim parkiem Kasprowicza i j. Rusałka (szczególnie w widoku z góry, z rejonu otoczenia Pomnika Czynu Polaków). (Helena Freino).
Jeden z kilku zachowanych tego typu domów pamiętających czasy szczecińskiej twierdzy. Stały w rejonie twierdzy, ale poza murami. To były lekkie konstrukcje, niepodpiwniczone, budowane według ścisłych instrukcji komendanta twierdzy w taki sposób, aby na wypadek oblężenia można je było łatwo rozebrać (by nie służyły wrogowi za schronienie). Trzy takie domy są dwa przy ul. Mickiewicza 1 i 2 (z 1872 i 1873 roku), jeden jest przy al. Wojska Polskiego 70 (z 1871) , i jeden przy ul. Dubois 6 (z 1855).
Domy podmiejskie (z lat 1914-1919), powstałe jeszcze przed Pogodnem
Maleńki, wpisany w zbocze, dwurzędowy zespół ceglanych budynków otoczonych zielenią mimo ogromnej dekapitalizacji prezentuje niepowtarzalny urok. (Helena Freino).
Który z prezentowanych przedwojennych zespołów i obiektów mieszkaniowych to Skarb Architektury? ZAPRASZAMY DO GŁOSOWANIA W NASZYM SONDAŻU!
Głosowanie trwa do 30 października, do godz. 12
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze