Ma 44 lata. Urodził się Resku w województwie zachodniopomorskim. Uczył w LO w Darłowie, a studiował na Pomorskim Uniwersytecie Medycznym (wtedy PAM) w Szczecinie. Pracował w pogotowiu, a później w klinice Pediatrii Hematologii i Onkologii Dziecięcej szpitala klinicznego nr 1 w Szczecinie. Dzieciaki go lubiły za to co robił poza leczeniem - malował na kolorowo ściany na oddziale, zabierał dzieci na wycieczki. W 2007 r. dostał Order Uśmiechu, a wcześniej szczecińską nagrodę Brzdąc.
Popularność celebryty zyskał w 2001 r., gdy wygrał telewizyjny reality show 'Agent'.
Pediatrą szczecińskiej kliniki był do czasu objęcia teki ministra zdrowia. Ale było jasne, że myśli raczej o zarządzaniu czy rządzeniu - zrobił MBA i egzaminy na członków rad nadzorczych Skarbu Państwa.
Do lokalnej polityki w Szczecinie poszedł już w 2002 r. Został radnym miasta jako bezpartyjny z listy SLD-Unia Pracy. Jako przewodniczący komisji zdrowia Rady Miasta był bardzo aktywny. W tamtym czasie zabiegał o powstanie hospicjum dla dzieci. Już wtedy dało się zauważyć, że lubi widowiskowe akcje. Gdy blisko rok nie mógł doprosić się o zrobienie podjazdu dla niepełnosprawnych do sali sesyjnej, na jedno z posiedzeń z udziałem wiceprezydent ds. społecznych, zaprosił mieszkańców na wózkach. Niepełnosprawnych trzeba było wciągać na specjalnym wysięgniku. I w końcu podjazd powstał.
W 2006 r. na zakończenie kadencji szczecińska 'Wyborcza' zaliczyła go do '12. takich, co się w oczy rzucało'. Dobrze go oceniła, bo domagał się jawności działań i finansów publicznych. 'To miasto nie jest własnością pana prezydenta Jurczyka' - powtarzał, bo był stałym recenzentem poczynań ówczesnego prezydenta Szczecina Mariana Jurczyka i jego ekipy.
Po raz pierwszy do Sejmu startował bez efektu w 2005 r. z Socjaldemokracji Polskiej. Udało się w 2007, w wyborach po skróconej kadencji z listy LiD (Lewica i Demokraci). Był w SdPl, potem w klubie SLD. Jego polityczna kariera nabrała rozpędu, gdy został wiceszefem tzw. hazardowej komisji śledczej. Doktor ?Agent? stał się jeszcze bardziej rozpoznawalny w całym kraju.
Ale 'nie iskrzyło', czy może raczej aż za bardzo iskrzyło między nim a Grzegorzem Napieralskim, ówczesnym liderem SLD (także ze Szczecina). Napieralski próbował nakłonić Arłukowicza do kandydowania na fotel prezydenta Szczecina. Tak wyeliminowałby go z wielkiej, krajowej polityki. Napieralski w wyborach parlamentarnych chciał startować nie z Warszawy, a ze Szczecina. Arłukowicz nie mógł więc liczyć na dobre miejsce. W maju 2011 r. porzucił SLD.
Odejście z SLD też rozegrał znakomicie. Ponoć sondował Ruch Palikota, a nawet PJN. Ale porozumiał się z Donaldem Tuskiem. W efekcie klub PO zyskał jego, a on - utworzone dla niego stanowisko pełnomocnika rządu (w randze ministra) ds. wykluczonych.
Jego pozycję wzmocnił świetny wynik w wyborach parlamentarnych w 2011 r. (startował z listy PO w Szczecinie, uzyskał blisko 102 tys. głosów) - czwarty wynik w Polsce po premierze Tusku, Jarosławie Kaczyńskim i ministrze Bogdanie Zdrojewskim.
Kilkakrotnie deklarował przyjęcie legitymacji PO. Ale formalnie członkiem PO (koła w Szczecinie) został dopiero w czerwcu 2013 r.
W listopadzie 2011 r. po Ewie Kopacz (której politykę zdrowotną jeszcze będąc w opozycji krytykował) objął stanowisko ministra zdrowia w rządzie Donalda Tuska.
W tamtym czasie politycy różnych opcji z regionu zachodniopomorskiego mówili o nim: 'Będzie grał opinią publiczną, bo jest sprytny' (Czesław Hoc z PiS). Albo 'Ma nieograniczone możliwości rozwoju' (Stanisław Wziątek z SLD).
No i zaczął się trudny okres Arłukowicza. Wprowadzał m.in. ustawę refundacyjną, system eWUŚ, pakliet onkologiczny, rządowy program in vitro. Nie bez wpadek i konfliktów, w tym z lekarzami.
10 czerwca 2015 minister zdrowia Bartosz Arłukowicz podał się do dymisji. Premier kopacz ją przyjęła. Co dalej?
Prawdopodobnie dostanie dobre, 'biorące' mandat miejsce na liście PO ze Szczecina w wyborach do parlamentu.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze