Fryderyk II Wielki stanął w 1793 roku na Białym Placu Parad (dzisiejszy pl. Żołnierza Polskiego) w miejscu, gdzie stanął później budynek banku (po wojnie przez lata siedziba PZPR, a ostatnio sądu). Pomnik w białym kararyjskim marmurze zaprojektował sam Johann Gottfried Schadow (wcześniej zyskał sławę jako autor kwadrygi z postacią Victorii na Bramie Brandenburskiej). Warunki atmosferyczne jednak niszczyły rzeźbę. W 1877 r. odlano ją więc jeszcze z brązu, a marmurowy pierwowzór stanął w westybulu gmachu Sejmu Stanów (dziś Muzeum Sztuki Dawnej przy ul. Staromłyńskiej). Po wojnie przez lata był w muzealnych magazynach. 1 grudnia Fryderyk Wielki stanął w hali kopułowej, eksponowanym miejscu Muzeum Bodego, które od 1904 r. działa w neobarokowym pałacu na Wyspie Muzeów. Prezentacji towarzyszyć będzie niemiecko-polska monografia. Potem w 2014 r., jubileuszu 250-lecia urodzin Johanna Gotfrieda Schadowa dzieło pojawi się jeszcze na planowanej wystawie monograficznej poświęconej artyście. W 2015 rzeźba ma wrócić do Szczecina.
Stał przed szczecińską katedrą. Odsłonięty został 30 listopada 1897 roku. Loewe (1796-1869) był znanym, szczecińskim kompozytorem i muzykiem związanym z kościołem św. Jakuba. Pomnik znikł w czasie II wojny światowej. Zachował się jedynie cokół, na którym stoi dziś figura Matki Boskiej. Na cokole są zachowane ślady po napisie LOEWE, który się na nim znajdował
Pomnik króla Prus żyjącego w latach 1770-1840 odsłonięty został osiem lat po jego śmierci. Stał przed gmachem nieistniejącego już Teatru Miejskiego w pobliżu Bramy Królewskiej. Figura przedstawiająca króla w mundurze wojskowym wykonana została z białego marmuru.
Żyjący w latach 1831-1888 Fryderyk III był królem Prus, a potem cesarzem Niemiec. Pomnik powstał przed I wojną światową i przedstawiał cesarza na koniu. Po wojnie na pustym cokole stanął pomnik Adama Mickiewicza, który odsłonięty został 3 maja 1960 roku.
Pomnik króla, a potem cesarza Niemiec stanął na obecnym placu Żołnierza u wlotu w obecną al. Jana Pawła II. Odsłonięty został 1 listopada 1894 roku. Odlew z brązu przedstawiał cesarza jadącego na koniu. W narożnikach cokołu stały figury czterech żołnierzy. Pomnik przetrwał wojnę. Został zrzucony z cokołu przez polskich strażaków w lipcu 1945 roku. W 1950 roku - kilkadziesiąt metrów od miejsca gdzie stał cesarz - ustawiony został Pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej.
Bardzo kontrowersyjny pomnik. W 1903 roku naga postać żony Posejdona stanęła przy wschodniej stronie obecnej Bramy Portowej. Amfitrta stała na rydwanie w kształcie muszli, która ciągnięta była przez konie. Z różnych miejsc tryskała woda. Naga postać bogini raziła wielu szczecinian i fontanna została w 1932 roku zdemontowana.
Najsłynniejszy przedwojenny pomnik, symbol miasta, o którym napisano już wiele. Sedina zaginęła w czasie II wojny światowej. W ostatnich latach pojawiła się idea odbudowy pomnika. Powstał nawet gipsowy odlew, a budżecie miasta znalazły się na odbudowę pieniądze. Niestety na skutek ślamazarnych działań Miejskiego Konserwatora Zabytków oraz protestujących przeciwko odbudowie radnych PiS (z Markiem Duklanowskim na czele) do odtworzenia Sediny nie doszło.
Pomnik marszałka powstał jako pomnik nagrobny na starym cmentarzu garnizonowym, który dziś jest parkiem im. generała Andersa.
Stanął w 1920 roku w obecnym Parku Żeromskiego. Upamiętniał ofiary wojskowego puczu, przeciwko którym wystąpili socjaldemokraci i zwołani przez nich robotnicy. To właśnie ci ostatni padli ofiarą zamieszek. Postument znikł w 1933 roku, kiedy do władzy doszedł Adolf Hitler, który tępił komunistów. A to właśnie z nimi utożsamiany był pomnik (młodzi komuniści robili sobie przy nim pamiątkowe zdjęcia).
Wielkiego Elektora Brandenburgii stał na zamkowym dziedzińcu. Odsłonięty został w 1834 roku. Popiersie odlane zostało z brązu.
Pomnik pisarza i publicysty stał w obecnym parku Kasprowicza. Powstał w 1869 roku. Usunięty został w 1933 roku ponoć ze względu na zły stan techniczny. Betonowy monument zaczął się rozsypywać. W jego miejscu, na wzgórzu koło tzw. psiej polany, powstał basen przeciwpożarowy. Po tej ostatniej konstrukcji też nie ma już śladu. Basen został kilka lat temu zasypany.
Bardzo nietypowy pomnik. Powstał w 1807 roku i ma formę kopca. Jego wykonawcami byli francuscy żołnierze Napoleona, którzy wówczas podbijali Europę. Kopiec powstał na cześć ich wodza. Kopiec do swoich potrzeb adaptowali Niemcy. Po zwycięskiej wojnie z Francją w latach 1870/1871 na szczycie ustawili żeliwną kolumnę zwieńczoną Krzyżem Żelaznym. Kolumna się zachowała, krzyż nie.
Tak naprawdę to nie pomnik tylko sympatyczna figura z betonu, która była kiedyś wodotryskiem otoczonym basenem. Słonik powstał w 1934 roku. Po wojnie słonik był wiele razy dewastowany. Obecnie jest w całkiem niezłym stanie ale woda z jego trąby już nie tryska.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze