Moja uczelnia, przynajmniej formalnie, niestety już nie istnieje. Studiowałam na Politechnice Szczecińskiej na Wydziale Ekonomiki Transportu. Studia zaczynałam dwa razy. Pierwszy raz tak jak większość moich rówieśników, czyli od razu po maturze, ale w tym czasie urodziłam syna. Postanowiłam więc zrobić sobie przerwę i na uczelnię wróciłam po dwóch latach. Jako, że miałam dziecko, zdecydowałam się na indywidualny tok studiów. Przysługiwał mi on też w przypadku egzaminów. Na jeden z takich indywidualnych egzaminów, u profesora Zalewskiego od ekonomiki transportu kolejowego, przyszłam z moim dzieckiem. W tamtych czasach była to rzadkość, ale nie miałam innego wyboru, nie miałam z kim zostawić syna. W pewnym momencie, gdy niezbyt mi szło, profesor zaczął na mnie krzyczeć, że nie wiem, co mówię. I w tym momencie mój syn nie wytrzymał i zwyczajnie się rozpłakał. Płakał tak głośno (widocznie nie spodobało mu się, że jakiś pan krzyczy na jego mamę) że profesor wystawił mi z egzaminu dostateczny i kazał nam obojgu natychmiast opuścić salę.
Bardzo miło wspominam uczelniane prywatki, zwłaszcza otrzęsiny na pierwszym roku. Zostałam wtedy miss roku. Z jednej strony byłam strasznie zdziwiona, że to właśnie ja zostałam wybrana. Byłam już przecież mężatką z dzieckiem, starszą od swoich koleżanek z roku o dwa lata, a mimo wszystko koledzy wybrali mnie. Z drugiej strony było to oczywiście bardzo miłe i sympatyczne uczucie: że to ja wygrałam, że to mnie doceniono. Do tej pory jeden z moich byłych profesorów - profesor Władysław Górski - którego spotykam przy różnych okazjach, przypomina mi o tym, że na studiach zostałam miss. I mimo że trochę oprotestował wtedy te wybory, to i tak potem ze mną zatańczył.
Jedno z najmilszych wspomnień z tamtych lat to mój pierwszy dzień na uczelni. Nie wiem, jak dla moich kolegów, ale dla mnie był to moment naprawdę wielkiej radości. Kiedyś pójście na studia tożsame było z pewną nobilitacją. Czułam się więc wtedy taka poważna, taka dorosła, a przede wszystkim euforycznie szczęśliwa.
Na moim wydziale większość stanowiły kobiety. Wedle opinii męskiej części uczelni, to właśnie tam były najpiękniejsze dziewczyny. Utarło się nawet takie powiedzenie, że jak ktoś chciał znaleźć żonę, to szukać powinien jej na Wydział Ekonomiki Transportu. Z kolei dziewczyny chodziły pod Wyższą Szkołę Morską (obecnie Akademię Morską), by tam wypatrywać kandydatów na mężów. Marynarz to był przecież ktoś: pływał po całym świecie i przywoził dewizy, a na dodatek wszyscy chłopcy z WSM byli niesamowicie przystojni i wysportowani.
Na początku chciałem być weterynarzem. Skończyłem technikum weterynaryjno-hodowlane i miałem nawet załatwioną pracę w Oliwskim Ogrodzie Zoologicznym, ale wciągnął mnie trochę wir przeznaczenia. Los zadecydował, że dostałem bilet do wojska, więc w ucieczce przez nim znalazłem się w szkole teatralnej, w 4-letnim Studio Wokalno-Aktorskim w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Jednym z moich profesorów był wybitny aktor - Henryk Bista. Byliśmy nim zachwyceni: chodziliśmy na jego przedstawienia i podziwialiśmy go w teatrze. Jednak jako profesora wszyscy się go bardzo baliśmy, ale szanowaliśmy. Był bardzo wymagający, ostry i taki trochę bezwzględny. Wymagał perfekcyjności, a za każdy drobny błąd, jakieś uchybienie, spóźnienie czy niesubordynację, kazał nam uczyć się po pięć a nawet 10 stron ?Pana Tadeusza? na pamięć. I następnego dnia trzeba było je umieć: po łebkach, ale trzeba było mówić. Do dziś potrafię wyrecytować bite osiem stron, za spóźnienia. Jeden z kolegów raz zaryzykował i nie potraktował tego polecenia poważnie. Myślał, że Bista nie mówi tego na serio: <Jak to, 10 stron na drugi dzień, to przecież przesada> stwierdził. Nie nauczył się, więc? Bista wyrzucił go następnego dnia w trybie natychmiastowym ze studiów. Na wszystkich padł wtedy blady strach i nikt już sobie z jego zadań nie żartował. Na początku to, że Bista tyle nam zadawał, wydawało się nam okropne, ale? było do zrealizowania. Wymagało tylko ogromnej pracy.
Studia to najwspanialszy okres w życiu. Cały ten czas to była jedna wielka i szalona impreza. Dom aktora, w którym pełno było młodych ludzi, wręcz huczał i właściwie nigdy nie spał. Dzisiaj jak się nad tym zastanawiam, to nie wiem, jak ja się wtedy uczyłem? A musiałem uczyć się dużo, bo wszystko to była przecież pamięciówa. Spotkania: zabawne, opalane papierosami przy winie, no i dużo, dużo miłości. Różne kombinacje erotyczne i wszystko, co było wtedy dozwolone. Niektóre mogłyby nawet popaść w konflikt z prawem, ale w tych nie uczestniczyłem. Również na studiach poznałem moją i mojej żony także najwspanialszą przyjaciółkę, Ewę Kuculis. Była aktorką i tancerką w Operze Bałtyckiej. Wszyscy zresztą byliśmy takim gronem braci studenckiej, gdzie jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Było to środowisko dziwnych, ale oryginalnych i inteligentnych ludzi. To właśnie na studiach, po raz pierwszy, poczułem się jak u siebie i po raz pierwszy, mimo tych wszystkich przeciwności i braku snu, byłem czwórkowym uczniem. Trafiłem po prostu w dziesiątkę.
Moje czasy studenckie w sumie niewiele różnią się od obecnych. Studiować zacząłem, jak miałem 24 lata. W Akademii Muzycznej w Katowicach - Wydział Jazzu. I tak do 30 lat. Wówczas prowadziłem już Stowarzyszenie Orkiestra Jazzowa oraz Zmagania Jazzowe. Można powiedzieć, że przez cały okres studiów prowadziłem profesjonalną działalność zarówno koncertową, jak i tzw. promotora jazzu. To, co mi kojarzy się z okresem studiów najbardziej, to Billy Harper. Był to okres mojej fascynacji tym muzykiem, jak również okres, kiedy spędziłem z nim sporo czasu. Przede wszystkim jako producent koncertów i nagrań. Dziś spotykamy się rzadziej - raz do roku w Szczecinie na Zmaganiach Jazzowych. Ale wówczas to były bardzo częste spotkania. Kilka kilkudniowych czy tygodniowych tras do roku.
Chyba najmilej wspominam moja wizytę u Billy Harpera w Nowym Jorku. Pojechałem tam razem z moim przyjacielem, Piotrem Wojtasikiem, jako producent wykonawczy płyty Piotra We Want to Give Thanks. Spotkałem wówczas wielu legendarnych muzyków i odwiedziłem wiele znakomitych klubów, m.in. Village Vanguard. Był to rok 2005.
Studiowałem w Poznaniu, na UAM, w latach 1974-1978. Teatrologię, która była kierunkiem przy filologii polskiej. Było nas niewielu, jedna grupa, i rocznik wyżej - też grupka taka. Do tej mojej grupy H trafili zwycięzcy olimpiady języka polskiego - których na uczelnię przyjęto bez egzaminów - i ci, którzy uzyskali na egzaminie wysoką średnią. Zwracam na to uwagę, nie żeby się chwalić (zwłaszcza, że ja sam byłem tylko skromnym uczestnikiem ogólnopolskiego finału, nie jakimś zwycięzcą), ale po to, by precyzyjniej określić charakter tego <zakonu>. Szczęściem jednak stanowili go ludzie ambitni wprawdzie i mający o sobie (na ogół) wysokie mniemanie, a zarazem, w stopniu zupełnie niepojętym dziś dla licznych rzesz studentów, zainteresowani tym, co studiują ale i fajni po prostu, i najnormalniejsi w świecie, jeśli chodzi o grzechy swojego wieku. Męskie grono grupy H składało się z indywidualności, które zresztą ocaliły w większości swą indywidualność i po studiach. Był wśród nich Juras Moszkowicz, oficjalnie: Jerzy Jan, zwany Dżej-Dżej-Em- wtedy m.in. założyciel studenckiego teatru Jan (i to u niego zadebiutowałem, bodaj w 1977 roku, jako <dramaturg>, tekstem o bardzo poetyckim tytule <Jeszcze trochę snu>), dziś reżyser, animator kultury, szef festiwalu filmów dla dzieci w Poznaniu. Był Zbyszek Przychodniak, dziś profesor UAM, spec od romantyzmu, współredaktor fundamentalnej edycji <Wierszy> (Nowe wydanie krytyczne) Juliusza Słowackiego. Był Marian Jędrzejaszek, mój przyjaciel, kiniarz, jedna z czołowych postaci ruchu DKF-ów lat 70. i 80., dziś zawzięty harleyowiec (a przed 31 laty drużba na moim weselu). Był Rysiu Jałoszyński, <Rumcajs> (fakt, mało oryginalna ksywka, ale pięknie korespondująca z jego rudą brodą), po studiach dziennikarz w Koninie.
A wykładowcy, nauczyciele i profesorowie? O nich pisać by długo, a mało - nie wypada. Powiem więc jedynie, że byli wśród nich naukowcy i ludzie tak znakomici jak Jerzy Ziomek, Edward Balcerzan, Stanisław Barańczak, Ryszard Przybylski, Dobrochna Ratajczakowa (opiekunka naszej grupy)... Zajęcia z reżyserii mieliśmy z ówczesnym dyrektorem Teatru Polskiego - Romanem Kordzińskim, ale sporo zajęć praktycznych odbywało się u Izabeli Cywińskiej w Nowym. W tajniki aktorstwa wprowadzał nas przesympatyczny Lech Łotocki z Nowego właśnie, dziś aktor Narodowego w Warszawie. Praktyki teatralne odbywaliśmy w różnych teatrach w całym kraju. Mnie przypadł znakomity Współczesny we Wrocławiu, kierowany wówczas przez Kazimierza Brauna. Poznałem wtedy m.in. Helmuta Kajzara, Jacka Wekslera, i gapiłem się z podziwem na świetnych tamtejszych aktorów: Jerzego Schejbala, Henryka Kuźniara (jakimż on był - paradoksalnie, bo we Wrocławiu - kibicem Wisły Kraków!), Marię Zbyszewską, Teresę Sawicką, Bogusława Kierca. Mojej ówczesnej dziewczynie, wspomnianej wyżej Joli, przypadł inny teatr wrocławski - Polski. No a tam mogła sobie ona zobaczyć rzecz, za jaką trzeba by dziś słono płacić, a i tak by jej ujrzeć nie było można - debiut sceniczny nikomu wówczas nieznanego Bogusława Lindy, w roli... Hamleta.
W Poznaniu żyło nam się barwnie, dynamicznie i bujnie, a powściągliwość moja w relacjonowaniu tego wynika również z powodu nieobyczajności ogólnej (i szczególnej) tych ewentualnych opowieści. Na własną obronę, tj. obronę siebie z tamtych lat, powiem tylko, że choć po każdym roku musiałem zmieniać stancję, to zawsze mi się udało kolejną znaleźć. W związku z powyższym, w ramach anegdoty rekompensującej ów brak anegdot ze studiów, powiem tylko, że gdy w roku 2002 odbierałem w Poznaniu nagrodę w konkursie Towarzystwa Polskich Wydawców Książek, prowadzący spotkanie z laureatami tej nagrody Przemysław Czapliński- już wtedy znany, a dziś czołowy krytyk literacki w kraju- rzekł, że, jak wspominają niektórzy z UAM wciąż związani, a pamiętający mnie sprzed lat, jako student byłem cichy i spokojny. Na szczęście na tej uroczystości był i Zbyszek Przychodniak z żoną Marylą (jak romantyzm, to romantyzm!), i on mnie stanowczo obronił przed tym paskudnym pomówieniem.
Moje studia trwały długo. Bardzo długo. Zaczynałem studiować jeszcze przed stanem wojennym w pełnej komunie, a kończyłem w wolnej Polsce, w czasach liberalnej ekonomii. Studiowałem trzynaście i pół roku, co wtedy dawało mi drugie miejsce w klasyfikacji najdłużej studiujących studentów ekonomii Uniwersytetu Szczecińskiego (zaczynałem kiedy ekonomia była wydziałem Politechniki Szczecińskiej). Najdłużej, bo 15 lat studiował niejaki <Dziadek>. A wszystko po to, aby po pierwsze uniknąć wcieleniu do wojska i po drugie móc pracować i zarabiać, bo praktycznie od samego początku studiowania pracowałem. Najpierw jako prezenter muzyki w szczecińskich dyskotekach.
Początek to przede wszystkim Trans, klub studencki Akademii Medycznej: cudowne miejsce i czas, kiedy można było naprawdę bawić się muzyką i zachęcać ludzi do tańca przy muzyce soul, funk i rnb, czego nie było w innych klubach. Potem kolejne dyskoteki, te bardziej komercyjne. Wreszcie już, przy wsparciu Dziekana, który bez większych problemów udzielał mi kolejnych urlopów dziekańskich, rozpocząłem przygodę z prywatną inicjatywą (Dziekan bardzo popierał prywatny biznes, co w tych latach było prawdziwą rzadkością). Mały zakład krawiecki, wypożyczalnia płyt, a potem Agencja Bono, która trwa do dzisiaj. A wszystko to w czasie studiów.
Studia to także początek mojej kariery badmintonowej, chociaż początki były niezwykle trudne. Na studia przyszedłem jako tenisista, niestety ze względu na brak sekcji tenisowej mój nauczyciel wychowania fizycznego, Edward Zawadzki, zaproponował mi test w sekcji badmintona. Idąc na trening byłem bardzo pewny swoich umiejętności. W końcu kilka tygodni wcześniej wygrałem badmintonowe mistrzostwa Szczecina spółdzielni mieszkaniowych. Miałem nawet drewnianą chińską super rakietę, która sama powinna powalić ewentualnych przeciwników. Stanąłem naprzeciw jakiegoś gościa z brodą i... pełna klapa. Okazało się, że niestety moje umiejętności nie wystarczyły nawet na zdobycie honorowego punktu. Na szczęście, mimo mojej rozpaczy, trener doszukał się jakichś pozytywów w tym sparingu i pozwolił mi na treningi w sekcji.
Dzięki temu przeżyłem wiele wspaniałych chwili w rozgrywkach ligowych czy turniejach. Mało tego, te emocje związane z udziałem w badmintonowych turniejach towarzyszą mi do dzisiaj. A ten facet z brodą, który tak mi dołożył w badmintonowym teście, został moim partnerem deblowym, z którym reprezentowaliśmy drużynę AZS PS w lidze i na Mistrzostwach Polski. W parze deblowej, do dzisiaj (to już 30 lat) gramy na turniejach i mistrzostwach weteranów. Jest też od niedawna partnerem biznesowym, z którym wybudowaliśmy, niedawno otwarty, ośrodek sportowy Bene Sport Centrum. I mimo że zawsze twierdzę, iż moje dorosłe życie najbardziej ukształtowało liceum (II LO Pobożniak), które nauczyło mnie działania, pracy, aktywności, to studia dały mi, poza wykształceniem, rzecz niezwykle ważną. Poznałem tam wiele wspaniałych osób, z których kilku okazało się wspaniałymi przyjaciółmi na resztę dorosłego życia.
Studiowałam zaocznie, bo już telewizja mnie zaczęła zjadać (ona tak ma: albo się po roku ucieka w popłochu, albo zostaje się na całe życie). Polonistyka w Poznaniu- piękne wspomnienie. Jeździłam tam grzecznie przez pięć lat co dwa tygodnie. Przez pięć lat źródło mojego nieustającego zachwytu stanowiły zapowiedzi na dworcu (czynasta czydzieści z peronu czeciego): ten cudowny poznański zaśpiew! Siłą rzeczy w normalnym życiu studenckim nie uczestniczyłam, miałam własne, w którym poczesne miejsce zajmowała poznańska opera. Utrwaliła mi się wtedy miłość do ciężkiego kalibru muzycznego: Wagner, Szostakowicz? Jeśli chodzi o same studia, to w przekonaniu, że nigdy w życiu nie dotknę palcem żadnego dziecka, darowałam sobie przedmioty pedagogiczne. Załamał mnie wykład pewnej pani profesor, która chciała nam powiedzieć, że dzieciom należy wszystko tłumaczyć obrazowo, po czym wprowadziła teorię w czyn, tłumacząc obrazowo i sadząc nieistniejącego pomidorka na katedrze, gdzie uprzednio wykopała nieistniejącą łopatką wirtualny dołek. Kiedy przyklepywała nieistniejący kopczyk małymi rączkami, podjęłam decyzję i byłam konsekwentna.
Niestety, zajęcia kończyły się egzaminem u pewnego pana magistra. Powiedziałam mu bezczelnie, że będę całe życie telewizorką i nie uczyłam się pedagogii? dał mi tróję, dobry ten człowiek. Wylana z telewizji w stanie wojennym osiem lat uczyłam dzieci- o ironio losu! Jakoś przeżyły. Mile też wspominam egzaminy z gramatyki, zdawane w nieistniejącej już Kolorowej na Św. Marcin (korekto, nie poprawiaj, poznaniacy tak tę ulicę odmieniają!). Kiedyś zamiast regułami gramatyki opisowej przerzucaliśmy się z profesorem cytatami z Trylogii. Był remis. Czyli dyżurna trója. Trochę to wygląda, jakbym w ogóle odpuściła sobie studia - tak nie było. Z historii a zwłaszcza teorii literatury byłam kosa. A teraz w ogóle uprawiam praktykę.
W mojej szkole, Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, oddział we Wrocławiu, było paru profesorów, którzy ukształtowali mój pierwszy pogląd na temat aktorstwa. Na pewno był to pan Bogusław Kierc: znany aktor i pisarz, prozaik oraz mistrz od wiersza. Jako że zawsze zajmowałem się pantomimą, moim mistrzem stał się pan Henryk Tomaszewski (założyciel Wrocławskiego Teatru Pantomimy). Trochę takim zwariowanym profesorem był Eugeniusz Korin, z pochodzenia Rosjanin, u którego panowała taka rosyjska szkoła prowadzenia. Musiał być pełen porządek, a my musieliśmy być doskonale przygotowani do zajęć. Jeżeli ktoś czegoś nie umiał, to na drugi dzień musiał przygotować po cztery lub pięć etiud na temat np. krzesła, piłki, kija, czy jakiegokolwiek przedmiotu. Także pracowaliśmy na okrągło: w dzień i w nocy, ale trzeba było, bo albo się nie pracowało, albo wylatywało. Dobrze wspominam też Jana Prochyrę. Jak się z nim pracowało, to wyglądało to tak: pan Jan przychodził i dawał nam tekst. Po czym pojawiał się po tygodniu i chciał już mieć gotowe sceny. Nie pracując z nami, kazał nam wymyślać, być kreatywnymi. Denerwowało nas to, ponieważ my mieliśmy się uczyć, a nie być kreatywni. Ale ta kreatywność na szczęście nam się przydała.
Od pierwszego dnia szkoły zaczęło się u nas tzw. fuksowanie. To stary numer. Starsi koledzy z wyższych lat codziennie wymyślali nam inne zadania, które musieliśmy realizować. Codziennie był inny dzień, np. czerwony, kobiecy, wojskowy i polegało to na tym, że musieliśmy się do niego dostosować. Wszystko zależało od naszej wyobraźni, skojarzeń. Mogliśmy np. odpowiednio się pomalować lub ubrać. Uczyło to nas kreatywności, ale kreatywni byli też, ci którzy to wymyślali. Jeżeli nie to podołaliśmy zadaniu, to było karcenie, np. mycie toalet. Jednak przeważnie katowano nas etiudami. I trwało to dwa miesiące. Traktowałem szkołę trochę niepokornie i mimo że był taki niepisany zakaz wykonywania różnych projektów po szkole, to i tak razem z kolegami robiliśmy ich wiele. W szkole nie wszystko dawali nam realizować, więc robiliśmy to potajemnie. Używaliśmy masek, malowaliśmy twarze, doczepialiśmy wąsy. Wszystko, by profesorowie nas nie rozpoznali. A gdy któryś nas rozpoznał, to mówił tylko <Widziałem was, nie róbcie tego więcej>.
Na imprezy nie za bardzo był czas, ponieważ my ciągle siedzieliśmy w szkole. Przychodziliśmy na godz. 8 na balet i po kolei wszystkie zajęcia: szermierka, taniec, jazda konna, basen. Tylko zajęcia z wychowania fizycznego odbywały się gdzie indziej. Mieliśmy też zajęcia z judo, na których wykładowca uczył nas różnych rzutów i chwytów. Byliśmy jednak w szkole teatralnej, więc pan rozliczał nas także z etiud, a wykorzystywał do tego właśnie naukę chwytów. Z materaców budowaliśmy stoły, robiliśmy dekoracje i symulowaliśmy różne akcje, np. kobieta musi się bronić, jakaś bójka w barze. Wykorzystywaliśmy chwyty judo i uczyliśmy się wyrażać emocje, opanowywać ruch. Była np. taka sytuacja, że rzucaliśmy kolegą o zbudowaną z materaców ścianę, a kolega musiał wiedzieć jak upaść. Sprawność fizyczna była więc ważna od początku do końca.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze