Kim jest Doba? Słynny podróżnik ma dziś 71 lat. Pochodzi ze Swarzędza. Ukończył Politechnikę Poznańską. Od lat 70. mieszka w Policach. Pracował w Zakładach Chemicznych Police jako inżynier. Obecnie na emeryturze. Na kajakach od lat. 80, kiedy to polskie rzeki spływał z synami.
archiwum prywatne
W 1989 r. przepłynął kajakiem z Przemyśla do Świnoujścia - 1189 km w 13 dni. Do niego należy rekord Polski w liczbie kilometrów przepłyniętych kajakiem w jednym roku - 5125. Zrobił to w czasie jednego urlopu, w 26 dni roboczych. W 1989 r. spędził w kajaku 108 dni. To znów nieoficjalny rekord Polski. Dwa lata później jako pierwszy w historii przepłynął wzdłuż całego polskiego wybrzeża.
Aleksander Doba, Poland
W 1999 r. opłynął Bałtyk - z Polic do Polic - w 80 dni, 4227 km. Rok później powiosłował z Polic do Narwiku - 101 dni, 5369 km. W 2009 r. jako pierwszy kajakarz opłynął Bajkał - 41 dni, 1954 km.
Aleksander Doba, Poland
Ma wszystkie odznaki wszystkich stopni krajowych organizacji kajakowych oraz najwyższe międzynarodowe odznaczenia. W 2015 r. został wybrany przez czytelników amerykańskiej edycji "National Geographic" na Podróżnika Roku.
Doba to jednak nie tylko kajakarz. Wylatał 250 godzin na szybowcach różnego typu, oddał 14 skoków spadochronowych, zdobył złotą odznakę turystyki kolarskiej i patent sternika jachtowego.
CZYTAJ TEŻ: Szczupak 2011: Aleksander Doba [ZDJĘCIA Z GALI]
Fot. Cezary Aszkiełowicz / Agencja Gazeta
Czy Olek Doba liczył się z tym, że wyruszając na swoje atlantyckie wyprawy, może zginąć? Tak.
- Jestem realistą i wiem, że gdyby coś mi się stało na środku oceanu, pomoc nie nadeszłaby szybko - tłumaczy. - Dlatego gdy wypływam, to staram się mieć wszystkie życiowe sprawy uporządkowane. Żadnych długów, zobowiązań. Z drugiej strony - skąd pewność, że gdy rozmawiamy z przyjacielem przy piwie w lokalu, to nie jest nasze ostatnie spotkanie?
Jego motto życiowe to "Lepiej żyć jeden dzień jako tygrys niż sto dni jako owca".
Fot. ALEKSANDER DOBA
- Jak mi coś dolega, nie załamuję rąk, tylko kombinuję, jak zaradzić, usunąć przyczynę - tłumaczy.
Piotr Chmieliński, jego przyjaciel, także słynny podróżnik, który wspierał organizacyjnie wyprawy przez Atlantyk, zwraca uwagę na upór i konsekwencję działań Doby:
- Jak sobie coś postanowi, to zwykle się tego trzyma. Ale zwykle też myśli zdroworozsądkowo i choć jego podróże wiążą się z dużym ryzykiem, zawsze kalkuluje stopień zagrożenia i swojej gotowości na stawienie mu czoła.
CZYTAJ TEŻ: Dramatyczny początek wyprawy Olka Doby przez Atlantyk. O krok od katastrofy
Trudno wyliczyć, co jest najważniejszą częścią ekwipunku Doby w kajaku, bo nie ma tam zbędnych drobiazgów. Najwięcej przestrzeni zajmuje jedzenie. Na ostatnią wyprawę Olek zabrał 50 kilogramów żywności liofilizowanej (to zapas na pięć miesięcy). Jest to żywność konserwowana metodą liofilizacji, czyli - w skrócie - suszenia po zamrożeniu z zastosowaniem obniżonego ciśnienia. W finale przypomina proszek. Dzięki temu jest lekka i zajmuje niewiele miejsca. By ją spożyć, wystarczy zalać gorącą wodą i chwilę poczekać. W warunkach oceanicznych, gdy fale uniemożliwiały spokojne zagotowanie wody, Olek musiał zadowolić się zalaniem posiłku letnią, czy też ciepłą wodą, co pogarszało walory smakowe, ale innego wyjścia nie było.
Aleksander Doba
Żywność miała różne smaki. Był m.in. bigos ze śliwkami, zupa gulaszowa, schab w koperku, gulasz z kaszą. Na pokład zabrał także kawę, czekoladę, cukier, wodę butelkowaną i trzy odsalarki do wody.
- Jem bardzo nieregularnie, gdy jestem głodny - relacjonował z Atlantyku. - Z reguły: kawa + cukier + czekolada. Śniadanie: płatki owsiane lub jaglane. Obiad: zupa lub danie obiadowe. Dużo słodyczy pomiędzy. Ile kalorii. Nie liczyłem.
Na zdjęciu: wnętrze kajaka przed drugą wyprawą przez Atlantyk
Kajak "Olo" ma 7 m długości i metr szerokości. Z ekwipunkiem waży 750 kilogramów. To konstrukcja typu "sandwich" (kanapka), czyli dwie ścianki ze specjalnego włókna węglowego przesączonego żywicą. Między nimi znajduje się wkładka o grubości 0,9 mm z bardzo lekkiego, sztywnego materiału nienasiąkliwego wodą. Sam kadłub, gdyby był zanurzony w wodzie, nigdy nie zatonie, zawsze wypłynie. Kajak ma kilka komór wypornościowych. Dzięki zastosowaniu odpowiedniej konstrukcji oraz mieczowi zrobionego z blachy kwasoodpornej (grubość miecza 12 mm, szerokość 200 mm, głębokość w wodzie 750 mm), kajak nie może pływać do góry dnem.
Piotr Chmieliński
Co nie oznacza, że nie grozi na nim wywrotka, o czym kajakarz przekonał się w 2016 r. Fale przybojowe przewróciły kajak, który obracając się wokół osi, został wyrzucony na brzeg.
Alex Chmieliński
Kajak był kilkakrotnie przebudowywany. Po kolejnych wyprawach udoskonalany był m.in. system wentylacji, dostępu do komór bagażowych, uszczelnienia. Najbardziej widoczne zmiany zachodziły w kształcie i wielkości pałąka nad kokpitem, który zapobiega obrócenia się kajaka do góry dnem. Konstrukcja była stopniowo zmniejszana, by ograniczyć opór powietrza.
Andrzej Kraśnicki jr
Piotr Chmieliński
Finał drugiej wyprawy odbył się nawet bez tego elementu, który urwał się podczas wodowania z żaglowca niedaleko Bahamów, gdzie Olek wracał na trasę po naprawie steru.
Fot. Youtube
CEZARY ASZKIEŁOWICZ
Jednostka jest wyposażona w system AIS (ostrzegający o możliwości kolizji), panele słoneczne, trzy lokalizatory GPS, dwa radiotelefony UKF (dublowanie sprzętu jest konieczne na wypadek awarii). Kluczowym elementem jest jednak warta 20 tys. zł elektryczna odsalarka wody.
Kajak powstał w stoczni Andrzeja Armińskiego w Szczecinie, a w jego projektowaniu wzięli udział absolwenci Politechniki Szczecińskiej: Rafał Głodek, Michał Klimek i Radosław Zygmunt.
CZYTAJ TEŻ: Oto najdroższy kajak świata. Olek rusza nim na ocean [FILMY, ZDJĘCIA]
Aleksander Doba tłumaczy, że bez steru kajak "Olo" jest jednostką, nad którą nie da się zapanować. Dlatego gdy w czasie jednego ze sztormów ster został poważnie uszkodzony, wydawało się, że trzecia wyprawa zakończy się już w czerwcu 2017 r. i to niemal na środku Atlantyku. Pierwsza ocena sytuacji dokonana przez kajakarza wydawała się dość jednoznaczna. "Z ogromnym rozczarowaniem stwierdzam, że wyprawę muszę przerwać z powodu niemożliwej dla mnie naprawy układu sterowania" - pisał z oceanu. Wkrótce jednak zmienił zdanie, decydując się nawet na trzymiesięczne dryfowanie, aż dobije do Azorów. Albo do momentu nadejścia pomocy. Pomoc przypłynęła wraz z "Baltic Light", statkiem, który zboczył z kursu do Panamy, by dotrzeć do polskiego podróżnika i naprawić uszkodzony ster.
Fot. aleksanderdoba.pl dzięki uprzejmości załogi MV Baltic Light
Jak potem Olek przyznał, tylko dzięki akcji ze znalezieniem statku, na pokładzie którego zreperowano jeden z najważniejszych elementów budowy "Olo", możliwa była kontynuacja wyprawy. Skorzystanie z pomocy przekreśliło jednak szanse na ustanowienie rekordu Guinnessa w samotnym i bez zewnętrznego wsparcia przepłynięciu kajakiem Atlantyku, na którym Olkowi zależało.
Ster uległ podobnej awarii także w czasie drugiej wyprawy przez Atlantyk. Doba popisał się wówczas inżynierskim kunsztem i pomysłowością. Zastępczy ster zbudował z plastikowej skrzynki, w której transportował na pokładzie jedzenie (pod koniec wyprawy była już pusta). Ciął ją przez osiem godzin 30-centymetrowym brzeszczotem. To umożliwiło mu dopłynięcie na Bahamy, gdzie w porcie naprawił właściwy ster.
CZYTAJ TEŻ: Aleksander Doba przetrwał w kajaku 10 w skali Beauforta! "Były dramatyczne momenty"
Pierwsza transatlantycka wyprawa kajakowa miała miejsce w 2011 r.
Fot. Andrzej Kraśnicki jr / Agencja Gazeta
Olek pokonał wówczas trasę prowadzącą po najkrótszym odcinku oceanu, pomiędzy Afryką a Ameryką Południową. W ciągu 99 dni przepłynął z Dakaru w Senegalu do Fortalezy w Brazylii.
Aleksander Doba
I to była jedyna z trzech podróży, którą zrealizował w pełni samodzielnie, bez wsparcia z zewnątrz. Na zdjęciu poniżej, rozładunek kajaka ze statku w Dakarze.
Fot. Ireneusz Walz
Po dopłynięciu do Brazylii Olek zdecydował się kontynuować podróż na północ, do USA. Musiał jednak poczekać na dobrą pogodę. Czas postanowił spędzić na spłynięciu Amazonką. I tam omal nie stracił życia, kiedy dwa razy został napadnięty.
- Napadło mnie pięciu rabusiów i przystawili mi rewolwer do skroni - wspominał najgroźniejsze zdarzenie. - Wtedy dowiedziałem się, jak mocną mam psychikę, bo próbowałem ich przekonać, żeby nie rabowali wszystkiego. Próbowałem wyciszyć ich agresję spokojnym głosem i ruchami. Później analizowałem to zachowanie. Nie wiedziałem, że aż tak mocny jestem psychicznie. I po tym wydarzeniu mogę sobie powiedzieć: Olek, jesteś twardym facetem.
WYWIAD Z DOBĄ PO PIERWSZEJ WYPRAWIE
W drugą ekspedycję wyruszył w 2014 r., za początek i koniec trasy wybrał najbardziej oddalone od siebie punkty w Europie i Ameryce Północnej. Wypłynął z Lizbony, a po 167 dniach dotarł do New Smyrna Beach na Florydzie.
Fot. Piotr Chmieliński
Fot. Cezary Aszkiełowicz / Agencja Gazeta
Po drodze jednak zatrzymał się na kilka tygodni na Bermudach, gdzie konieczne było naprawienie uszkodzonego steru.
Aleksander Doba
Ostatnia podróż znacząco różniła się od poprzednich. Trasa była trudniejsza (patrz mapa), bo wiodła północną częścią Atlantyku i w przeciwnym kierunku: z zachodu na wschód. Najtrudniejszym momentem był sztorm, który dopadł go już we wschodniej części oceanu. Fale dochodziły do 10 metrów. Najgorszy moment nastąpił, gdy sztorm już się uspokajał, a Doba zorientował się, że stracił dryfkotwę. To jak mały spadochron, który wrzucony do wody pozwala sterować kajakiem w sztormowych warunkach.
- Wpiąłem się do liny asekuracyjnej i popełzłem na rufę. Musiałem szybko zamontować zastępczą dryfkotwę, bo gdyby kilka grzywaczy uderzyło w bok kajaka, mogłyby go rozbić. Wszystko trwało dwie minuty. Później ciężko oddychałem. Dotarło do mnie, co zrobiłem. Wolę nie myśleć, co by się stało, gdyby któryś z grzywaczy mnie trafił - mówił później Doba.
CZYTAJ TEŻ: Doba opowiada, a w tle taki sztorm, że go nie słychać
Czy łatwo jest zaplanować trasę dla kajaka oceanicznego? Ile różnych wartości należy uwzględnić i założyć, że przez kilka miesięcy te średnie wieloletnie będą bieżącymi?
- Prawie niemożliwe, a jednak podjąłem się tego - relacjonuje Doba. - Wyprawa na Północny Atlantyk wymagała załatwienia wielu spraw i rozważenia różnych opinii. Pewien doświadczony i znakomity żeglarz ostrzegał mnie mówiąc: "Olek, jeśli koniecznie chcesz się wybrać na Północny Atlantyk, to nie pożyjesz dłużej niż 2-3 tygodnie i zginiesz w sztormach". Brałem to pod uwagę i starannie się przygotowywałem.
Zadanie: przepłynąć Atlantyk z kontynentu Ameryki Północnej do kontynentu Europy. Na środku oceanu dokonałem wyboru trasy i miejsca docelowego. Miała to być trasa, którą dopłynąłbym najszybciej do kontynentu - najbezpieczniejsza. Zamierzałem zakończyć wyprawę w sierpniu, by uniknąć coraz częstszych i silniejszych sztormów we wrześniu. Opieram się na mapie pilotowej ze średnimi danymi z wielu lat.
http://olo.navsim.pl/
Problem pojawił się gdy Olek znalazł się w miejscu, gdzie prąd Golfsztrom płynący już bardzo szeroko rozdziela się na północ i południe. Południowa część to początek zimnego Prądu Kanaryjskiego płynącego na południe. Olek miał taki oto dylemat:
"Tworzący się Prąd Kanaryjski znosi mnie na południe. Wpływam w rejon wiatrów północnych. Na róży wiatrów widzimy, że 32 proc. wiatrów jest z północy. Dalej na południe 47 proc. wiatrów jest z północy. Płynę wtedy południkowo wzdłuż klifowych brzegów Portugalii. Zbliżam się do Cabo da Roca - najbardziej na zachód położony skraj Europy. Pięknie, zaraz za nim skręcam w lewo i wpływam w szerokie ujście rzeki Tag. Po 10 km mam już marinę w Lizbonie. Zaraz, zaraz, ale wiatr północno-wschodni, drugi co do częstotliwości w tym rejonie - czeka na mnie i wywiewa na ocean! Żegnaj Lizbono! Próbuje jeszcze na południe od Lizbony zbliżyć się do lądu, lecz wiatr pojawił się na dłużej i goni mnie w ocean. W końcu wiatr słabnie, a przede mną wolna przestrzeń aż do... Maroka w Afryce! To wizja bardzo realistyczna".
Po tych rozważaniach Olek zrezygnował z dopłynięcia do Lizbony. Odbił na północ, kierując się w stronę kanału La Manche.
Doba przez ostatnie 37 lat przepłynął kajakiem 100 tys. km. W sumie na Atlantyku spędził w kajaku już ponad rok. Z Dakaru (Senegal) do Fortalezy w Brazylii płynął 99 dni. Z Lizbony (Portugalia) do New Smyrna Beach na Florydzie dotarł w 167 dni. Trzecia wyprawa zajęła mu 110 dni. W sumie 376 dób. Jego "dom" na kajaku to malutka kabina, którą czasem nazywa "trumienką".
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
Na początku wyprawy, gdy jeszcze jedzenia jest bardzo dużo, nie da się nawet położyć na plecach. Jest niewygodnie, ale w tych warunkach Doba musiał chociaż trochę się wyspać, by mieć siły. Podczas poprzednich wypraw, przez środkowy Atlantyk, gdzie temperatury były tropikalne, sen w kabinie był koszmarem. Przed statkami strzegło mocne białe światło widoczne na kilka kilometrów oraz transponder AIS z alarmem kolizyjnym.
- Na otwartym oceanie poza trasami statków nie mam żadnym obaw przed zaśnięciem - mówi Doba. - Moje wyprawy trwają po kilka miesięcy i muszę spać.
Problemy zaczęły się, gdy zaczął się zbliżać do kanału La Manche, jednego z najbardziej ruchliwych szlaków żeglugowych na świecie.
- W nocy mam mocne białe światło widoczne na kilka km. Mam też transponder AIS z alarmem kolizyjnym: tirli, tirli, tirli. tuż ucha. Budzi mnie skutecznie. Ostatniej nocy 3 alarmy. Muszę czuwać około 30 min, aż alarm wyłączy się - opisywał to, co się dzieje na pokładzie.
Podczas poprzednich wypraw, przez środkowy Atlantyk, gdzie temperatury były tropikalne, sen w kabinie był koszmarem.
- Spałem, ale tylko 2-3 godziny. Budziłem się cały mokry i już nie mogłem zasnąć - opowiadał nam Doba.
Uchylenie włazu niewiele dawało. Bardziej nawet przeszkadzało, bo wówczas co jakiś czas większa fala przelewająca się przez pokład, wpadała przez otwór do środka, wprost na głowę kajakarza.
CZYTAJ TEŻ: Kajakiem przez Atlantyk. Wywiad z Dobą [+4 filmy z oceanu]
Jak przyznaje Doba, bez ich pomocy wyprawy nie miałyby szans na powodzenie. Przed pierwszą wyprawą nieocenione okazały się rozmowy z żeglarzami, a w szczególności z jednym z nich.
- Bardzo mi pomógł Wojtek Jacobson, legendarny już żeglarz - mówił Doba.
CEZARY ASZKIEŁOWICZ
- To kopalnia wiedzy i bardzo serdeczny, życzliwy człowiek. Bardzo sceptycznie podchodził do mojego pomysłu, ale jego rady zapadły mi głęboko w pamięci. Wiedziałem, czego się spodziewać. Wybór trasy i terminu to już była praca z Andrzejem Armińskim. Armiński sam opłynął świat dookoła. Brał udział w różnych regatach, ma doświadczenie. Wybraliśmy najbezpieczniejszą trasę. To było pierwsze i najważniejsze założenie.
W tegorocznej wyprawie bardzo ważną postacią był meteorolog wyprawy dr Robert Krasowski. To dzięki jego informacjom Doba mógł bezpiecznie pokonać ocean.
Kluczową postacią od lat jest Piotr Chmieliński, jeden z najbardziej znanych polskich podróżników.
Piotr Chmieliński
Alex Chmieliński
Zbigniew Bzdak
W 1981 r. pokazał z kolegami najgłębszy na ziemi kanion rzeki Colca w Peru. W 1985 r. przepłynął zaś kajakiem Amazonkę (za oba te wyczyny trafił do księgi Guinnessa). W Waszyngtonie, gdzie mieszka, prowadzi przedsiębiorstwo HP Environmental, specjalizujące się w zagadnieniach ochrony środowiska naturalnego i środowiska pracy. Zajmował się m.in. badaniem skażenia toksycznego chemicznego "strefy zero" i sąsiednich budynków po ataku terrorystycznym na World Trade Center.
Podczas rejsu Doba wypełniał nieliczny wolny czas m.in. na odpowiedzi na pytania fanów śledzących jego wyprawę.
Jak sobie radzi z samotnością? - Jestem sam kilka miesięcy na oceanie, ale nie czuję się samotny. Mam telefon satelitarny. Mogę wysyłać i odpierać SMS-y i maile. Mogę - chociaż to drogie - rozmawiać przez telefon. Kontakt mam bardzo ograniczony. Bardzo ważne jest dla mnie wsparcie psychiczne, jakie udzielane jest mi przez wiele osób. Cenię bardzo kontakt przez FB. Nie mam dostępu do internetu, ale są mi przekazywane słowa otuchy, wsparcia wysyłane przez fanów. Za co bardzo dziękuję! Bardzo mi to pomaga.
Andrzej Kraśnicki jr
Andrzej Kraśnicki jr
Czym kieruje się w życiu? Jak sobie radzi w chwilach trudnych kryzysowych? - Życie to najcenniejszy skarb. Trzeba go chronić, odpowiednio z niego korzystać. Często w życiu najbardziej jest żal straconych okazji, możliwości. Staram się być dobrym, przyzwoitym, serdecznym i życzliwym człowiekiem. Staranne, wszechstronne przygotowanie się do wyprawy to podstawa. Mam dobry refleks i szybko oceniam sytuacje kryzysowe, by odpowiednio zareagować. Kilka razy po sztormach, po różnych akcjach - refleksja - co ja zrobiłem?! Włosy się jeżą. Ale to po fakcie;-)
Czy są chwile, kiedy ma "DOŚĆ"? - Jeśli chodzi o pływanie po różnych akwenach, mimo przepłynięcia 100 000 km jeszcze nie dopłynąłem do miejsca "DOŚĆ". Marzenie - jestem w końcowych dobach mojej najtrudniejszej wyprawy. Jeśli przeżyje, to ho, ho - mnóstwo planów, działania, podróże, mniejsze wyprawy po kraju. Wesołe jest życie staruszka!
CZYTAJ TEŻ: 10 najlepszych cytatów z Olka Doby. ''Starość u ludzi jest mentalna''
Rozmawiamy z Aleksandrem Dobą we wtorek, kilkadziesiąt minut po triumfalnym powrocie Olka Doby do Polic. Kajakarz właśnie skończył rozdawać autografy i odbierać dziesiątki gratulacji.
Andrzej Kraśnicki jr: Pokonałeś Atlantyk w kajaku sam, ale także z pomocą osób, które stanowiły zaplecze logistyczne na lądzie. Kolejne, niemal codzienne relacje z twojej wyprawy przez Atlantyk były pełne informacji meteorologicznych, które przez telefon satelitarny docierały także do ciebie. Czy bez takiego wsparcia i porad byłoby trudniej pokonać ocean?
Aleksander Doba: Nie, skądże! Wcale nie byłoby trudniej... Byłoby niemożliwe! [śmiech]. Przede wszystkim do takiej wyprawy trzeba się bardzo dobrze przygotować. Najważniejszy jest wybór terminu. Aż pół roku to na Atlantyku sezon huraganów. A potem, już na wodzie, potrzebne są najważniejsze informacje: w jakim kierunku są prądy, jak wieją wiatry, kiedy, gdzie, jak zmienią kierunek. To jest jednak duża wiedza i trzeba skorzystać z pomocy ekspertów, a nie tylko swojej, bo tam, na oceanie, można naprawdę łatwo zginąć.
Aleksander Doba nie jest przecież tylko śmiałym kajakarzem z silnymi ramionami. Też masz ogromną wiedzę i doświadczenie, także szybownika, co zapewne pomaga w ocenie warunków meteo.
- Ta wiedza też mi się przydała. Ważne było jednak po prostu wszechstronne doświadczenie życiowe, także z poprzednich wypraw kajakowych, nie tylko przez Atlantyk, oraz bardzo dobra znajomość nawigacji. To ostatnie mam w małym palcu. No i doświadczenie zawodowe. Jestem inżynierem mechanikiem. Problemy techniczne musiałem sam rozwiązywać. Krótko mówiąc: wszechstronność. Bez tego nie dałbym rady.
Ogłosiłeś już, że to koniec wielkich wypraw oceanicznych. Energii ci jednak nie brakuje, ludzie są zafascynowani twoimi wyczynami. Jak chciałbyś, no i przede wszystkim - czy chcesz jakoś wykorzystać ten kapitał?
- Jedną z rzeczy, jakie sprawiają mi największą frajdę, są wpisy ludzi pod artykułami o moich wyprawach. Okazuje się, że jestem inspiracją dla innych, nie tylko starszych. 40-50-latkowie, którzy trochę się już zestarzeli, patrzą, co taki młody 70-latek zrobił i myślą sobie: a czegoś fajnego już nie mogę zrobić? Nie chodzi tu, oczywiście, o coś na miarę wyprawy przez Atlantyk, ale czasem po prostu bardziej aktywne spędzanie czasu. To jest dla mnie największą frajdą.
Jaki cel stawia teraz przed sobą Aleksander Doba?
- Jeśli chodzi o Atlantyk, to wystarczy. Do trzech razy sztuka. Zresztą chętnie teraz sprzedam kajak, bo jako emeryt muszą z czegoś żyć [śmiech]. Zajęć mi jednak nie będzie brakować, chociażby związanych z filmem o mnie. 28 września w Warszawie odbędzie się premiera filmu "Happy Olo - pogodna ballada o Olku Dobie". Dwa dni później będzie szczecińska premiera w Filharmonii Szczecińskiej [pokaz dla zaproszonych gości, film będzie można zobaczyć 8 października o godz. 19 w Starej Rzeźni na Łasztowni w ramach pierwszego "Feel Good - Przeglądu Kina Pozytywnego", wstęp wolny - red].
A kajak nie nadaje się na nasze wody, chociażby do rekreacyjnego pływania?
- To jest kajak oceaniczny. Po rzekach i jeziorach bardzo ciężko się nim pływa. Kiedy po drugiej wyprawie przez Atlantyk byłem w USA, spotkałem się tam z grupą kajakarzy morskich. Pięciu wylosowanych szczęśliwców mogło się przepłynąć "Olo". Jak przepłynęli się kawałek, to dopiero zaczęli mi gratulować wyprawy. "Ty! Jakie to ciężkie! Jak on strasznie trudno skręca! - dziwili się. Nic dziwnego. Musiałem mieć duży kajak, by zmieścić żywność, ekwipunek i części zapasowe. Mniejszym nie dałbym rady.
Po tych trzech wyprawach ten ciągle udoskonalany kajak jest już chyba idealny?
- Nie ma ideałów. Ale ten kajak jest świetny i powstał w Szczecinie w stoczni Andrzeja Armińskiego.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze