Najpiękniejsze szczecińskie kundelki

Z mejla od właścicieli:  - Przez 16 lat jej pogoda ducha, siła i chęć do życia, ciekawość świata, wyjątkowość, gracja, wrodzona kultura, własne zdanie, przebojowość, opiekuńczość, a przede wszystkim bezwarunkowa przyjaźń i miłość oraz oddanie, urzekały nie tylko właścicieli ale i bardzo wiele osób. Kilka dni temu minął rok odkąd odeszła. Była kundelkiem o wyjątkowej osobowości. Kochana przez wiele osób i przyjaźnie nastawiona do każdego człowieka.

Chciałbym  przedstawić Tośkę - pisze Arkadiusz Kuliś. - Znana również jako Tosica. Pies z klasą, pełna gracji. Toska uratowana ze schroniska w dzień wigilijny. Jest bardzo towarzyska, podczas spotkań z rodziną czy przyjaciółmi zawsze znajdzie sobie reprezentacyjne miejsce.
Często nieznajomi pytają "co to za rasa?? Odpowiadam ... to Chart Australijski spokrewniony z psami Dingo.

Mieszkał z nami przez 14 lat - pisze pani Ewelina. - Był najlepszm przyjacielem całej rodziny, włącznie z kaczuszkami siedzącymi mu na łapach jak i królikami, z którymi wspólnie spacerował po podwórku. Stateczny, stonowany, wielki Przyjaciel - w przenośni i dosłownie.

Ewelina Ziemlecka: Kajtuś we wrześniu skończył dwa lata i  wzięliśmy go ze schroniska. Był wtedy Kleksem. Miał być pocieszeniem po starcie Maksa i prezentem mikołajkowo-gwiazdkowym dla dzieci pogrążonych w żalu po Maksie - adoptowaliśmy go 15 grudnia 2009 r.
Teraz Kajtuś jest naszą wielką radością. Jest przez wszystkich rozpieszczany. Tulony, głaskany, noszony na rękach, odwdzięcza się nam swoja miłością wskakując na kolana, wpychając łebek pod dłoń, liżąc zapamiętale.
Dwa zupełnie różne pieski. Ale obydwa kochane przez cała rodzinę, odwdzięczające się za naszą miłość swoją miłością - bezwarunkową, 'mimo wszystko'...

Według niektórych osób, ma w sobie po części Norweskiego Elkhund'a Czarnego (Norsk Elghund Sort).

11 letni kundelek. Najukochańszy na świecie - pisze właścicielka

3-letnia sunia, wzięta w maju br. z TOZ-u w Szczecinie. Jest przemiłym, kochanym psiakiem, lubi długie spacery a przy tym bardzo szybko biega. Uwielbia długo spać, najlepiej pod kołderką. Jest to nasz trzeci piesek, poprzednie dwa też były ze schroniska - napisała do redakcji Kazia Dolata

... zwany inaczej SŁONECZKIEM. Jedyny, niepowtarzalny w swoim rodzaju!  - pisze pani Izabella. - Takiego psa nie ma nikt na świecie! Jest typowym 'kanapowcem', który od czasu do czasu szaleje za swoją gumową kosteczką.

Choć ma już siedem i pół roku nie chce zmądrzeć - pisze do redakcji pani Ania. - Nadal jest jak wesołe, małe dziecko. Wszędzie jej pełno. Nie daje nawet na chwilę od siebie odetchnąć. Śliczny piesek! Na zdjęciu pozuje w moich okularach.

Oto Heidi alias Hajduczek, zaadoptowana w TOZie w styczniu b.r.  - pisze do nas pani Aldona Chłodzińska. - Boi się aparatów fotograficznych i telefonów komórkowych, to jedno z nielicznych zdjęć, które udało się zrobić. Dawniej przykuta do budy, teraz nadrabia stracony czas na wszystkich kanapach. To najcudowniejszy mikst, jaki mógł się przytrafić : długa jak jamnik, skacze jak jack russel terrier, łeb niczym terrier niemiecki.Uwielbia się bawić piszczącymi piłeczkami, jeść i obserwować klatki z chomikami.

Mieszka z nami już 10 lat. Lubi się bawić i chodzić na spacery - pisze pani Paulina. - Jest najlepszym przyjacielem całej rodziny.

Sara, 10-letnia suczka, jest owczarkiem alzacko-belgijsko-kanapowym. Trafiła do nas ze schroniska i od razu po wejściu do domu wiedziała, gdzie jest jej miejsce: na kanapie! - opowiada pan Grzegorz. - W końcu to pies 'dobrze ułożony'. Pomimo że jest już dorosłą dziesięcioletnią 'panią', wciąż zachowuje się jak 'panienka'. Uwielbia zabawy z innymi psami, jej ulubionymi porami roku są zima i lato - zimą zamienia się w psa polarnego - nurkuje w śniegu, kiedy tylko ma okazję. Natomiast latem jej ulubionym zajęciem jest pływanie!  

Adoptowany ze szczecińskiego schroniska 28.04.2000r. Najlepszy przyjaciel, towarzysz podróży i wszelkich zabaw - pisze nasza Czytelniczka. - Uwielbiał zabawy z piłką a szczególnine te kóre wymagały wejścia do wody. Pomimo braku ogrodzenia NIGDY nie odchodził od domu. Przyjacielski, grzeczny, ułożony, kochany. Nigdy nie był agresywny, za to by strasznie uparty gdy chciał się bawić- nie sposób mu było wtedy odmówić. Przez 11 lat wspólnego życia dał nam tyle miłości, że nie jesteśmy w stanie tego opisać. Jego śmierć 26.03.2011r. była strasznym dramatem.  

Adoptowany ze szczescińskiego schroniska 4 dni do śmierci Boniusia. Pustka w domu była tak ogromna,że trzeba było ją wypełnić - pisze nasza Czytelniczka. - Szalony Bingo okazał się fantastycznym lekarstwem na nasze złamane serca. Różni się od Bonia przede wszystkim wielkością a w szczególności temperamentem. Bingo to taki pies z ADHD z niezliczonymi pokładami energii. Jest jednak grzeczny, karny i niezwykle milusiński. Podobnie jak Bonio, nie oddala się od domu. Uwielbia jazdę samochodem a w szczególności wystawiać pyszczek przez okno przy dużych prędkościach. Jest szybki jak błyskawica i rozpieszczony jak żaden inny pies. Bingo podobnie jak Bonio jest niezwykle mądrym i oddanym psem. Czasami bywa wystraszony,ale pracujemy nad tym. Nie bywa agresywny. Jeśli ktokolwiek zastanawia lub obawia się adopcji pieska ze schorniska, chciałabym rozwiać je wszystkie. Oba nasze psy to najlepsze nasze życiowe decyzje. Schronisko, owszem wpływa na pschikę psa, ale miłość człowieka potrafi uzdrowić każdego psiaka. Niech Bonio i Bingo będą tego przykładami. Zachęcam do adopcji.

Nie wiem nawet, jak ma na imię - napisała pani Ewa. - Ale dzielnie strzeże stadionu.

Mój piesek oficjalnie na imię miał Rocky, ale tak jakoś wyszło iż zaczęliśmy na niego wołać Pysiek - pisze pani Katarzyna.  Pierwszy raz go zobaczyłam kilka dni po urodzeniu, był koloru czekoladowego z białymi plamkami. Jak można zauważyć na zdjęciu jednak wolał kolor bardzo jasny piaskowy. Uwielbiał wyglądać przez okno, godzinami potrafił leżeć na parapecie i oglądać oraz komentować po swojemu świat widziany przez szybę. Jednak najbardziej uwielbiał wycieczki rowerowe i spanie. Nie można było ruszyć roweru, żeby nasz szalony rowerzysta Pysiek tego nie zauważył. W takich momentach wszystko przestawało się liczyć.

Do kierownicy roweru był przyczepiony koszyk wyłożony kocykiem lub poduszką i tam zasiadał niczym na tronie Pysiek. Ponieważ nie należał on do dużych piesków, mieścił się swobodnie w koszyku czy to na siedząco czy też na leżąco. Nieważna była pogoda, byle by móc jechać. Oczywiście w chłodniejsze dni przykrywany był kocykiem.

Choć mineło kilka lat, odkąd go nie ma, to na zawsze pozostanie w naszych sercach.